Przejdź do zawartości

Tadeusz Czarnobrywy

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Czarnobrywy
plutonowy podchorąży plutonowy podchorąży
Data i miejsce urodzenia

25 września 1919
Sokal

Data i miejsce śmierci

31 grudnia 1979
Buenos Aires

Przebieg służby
Siły zbrojne

Polskie Siły Zbrojne

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Tadeusz Czarnobrywy (ur. 25 maja 1919 w Sokalu, zm. 31 grudnia 1979 w Buenos Aires) – polski działacz emigracyjny w Argentynie, harcmistrz.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 maja 1919 w Sokalu[1][2]. Pochodził ze Lwowa, gdzie w okresie II Rzeczypospolitej zamieszkiwał na Cetnarówce[3]. Studiował na Wydziale Elektrotechnicznym Politechniki Lwowskiej[3]. Zaangażował się w harcerstwo[4]. We Lwowie dowodził drużyną harcerską oraz zespołem piłki nożnej[4]. Przed 1939 uzyskał stopień podharcmistrza, w tym roku był lustratorem drużyn harcerskich w Sokalu[5]. We Lwowie podjął także studia techniczne[4].

Według jednych źródeł brał udział w kampanii wrześniowej jako plutonowy podchorąży 3 pułku piechoty[1], dostał się do niewoli, był jeńcem niemieckiego Stalagu X B w Sandbostel[6]. Według innego przekazu był organizatorem i dowódcą Komendy Pogotowia Harcerskiego podczas obrony Lwowa, po czym przedostał się przez Węgry na Zachód i był żołnierzem Polskich Sił Zbrojnych[3][4].

Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji[3]. 29 marca 1949 przybył do Argentyny i tam osiadł[2][7][3]. Tam był właścicielem fabryki ciężkiego sprzętu aparatów i instrumentów elektrycznych[3][4]. Jednocześnie zaangażował się w działalność wielu organizacji o charakterze społecznym, religijnym, kombatanckim, charytatywnym i niepodległościowym[4]. Był organizatorem i przewodniczącym Związku Harcerstwa Polskiego w Argentynie[3]. Uzyskał stopień harcmistrza[7]. Podczas V Zjazdu Okręgu ZHP 15 kwietnia 1956 w Buenos Aires został wiceprzewodniczącym zarządu[7]. Był czynnym członkiem Związku Polaków w Argentynie[3], w 1952 został referentem młodzieżowym[8], później był prezesem tej organizacji[9][10][11]. Był prezesem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Argentynie[12][3][4]. Jako reprezentant tego oddziału w listopadzie 1976 uczestniczył w Walnym Zjeździe Federacji Światowej SPK w Londynie[3]. W 1966 został awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień porucznika artylerii[13]. Działał w Skarbie Narodowym[4]. Udzielał się także w chórze im. Chopina[3]. Przystąpił także do emigracyjnego Koła Lwowian[3].

Jako prezes Związku Polaków w Argentynie w 1978 został przyjęty na audiencji przez papieża Polaka, Jana Pawła II[4]. Był żonaty z Wandą[14], miał dwie córki[3][4]. Zmarł 31 grudnia 1979 w Buenos Aires[15][4].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Tadeusz Czarnobrywy. straty.pl. [dostęp 2019-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
  2. ↑ a b Immigration to Argentina. Passenger list of the ship Magdalena arriving to Buenos Aires on Mar 29, 1949.. hebrewsurnames.com. [dostęp 2018-11-07]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m Marian Brzezicki. Wiadomości o lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Lwowianin delegatem Argentyny na Zjazd S.P.K.. „Biuletyn”. Nr 31, s. 57, Grudzień 1976. Koło Lwowian w Londynie. 
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Marian Brzezicki. Ś.p. Tadeusz Czarnobrywy / Żałobna karta. „Biuletyn”. Nr 38, s. 82-83, 97-98, Czerwiec 1980. Koło Lwowian w Londynie. 
  5. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Liceum i Gimnazjum Koedukacyjnego Nr. 587 im. Antoniego Malczewskiego w Sokalu za rok szkolny 1938/39. Sokal: 1939, s. 14.
  6. ↑ Tadeusz Czarnobrywy. Stalag X A Sandbostel. cmjw.pl. [dostęp 2018-11-07].
  7. ↑ a b c Marek Popiel. Hm. Wacław Walerian Blicharski (1912–1972) – cz. II. „Skaut”. Nr 2 (14), s. 3, Czerwiec 2008. 
  8. ↑ Nowe władze Związku Polaków. „Głos Polski”. Nr 2312, s. 1, 18 lipca 1952. 
  9. ↑ Polonia zagraniczna. Argentyna. Z życia Klubu Polskiego w Buenos Aires. „Lud”. Nr 3609, s. 5, 9 stycznia 1979. 
  10. ↑ Polonia zagraniczna. Argentyna. Uroczystości 3-ciomajowe w Tow. im. M. Kopernika w San Justo. „Lud”. Nr 3634, s. 5, 3 lipca 1979. 
  11. ↑ Polonia zagraniczna. Argentyna. W Towarzystwie Polskim w Llavallol. „Lud”. Nr 3636, s. 5, 17 lipca 1979. 
  12. ↑ Polonia zagraniczna. Argentyna. Ks. Biskup Rubin u prezydenta. „Lud”. Nr 2988, s. 5, 30 października 1968. 
  13. ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, 30 czerwca 1969. 
  14. ↑ Komunikat o nadaniu Złotego Krzyża Zasługi. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 31, 31 grudnia 1977. 
  15. ↑ „Kultura” nr 3/1980, s. 135.
  16. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 7, s. 32, 31 grudnia 1979. 
  17. ↑ Komunikat o nadaniu Złotego Krzyża Zasługi. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 9, 20 kwietnia 1966. 
  18. ↑ Odznaki honorowe Koła Lwowian. „Biuletyn”. Nr 35, s. 96, Grudzień 1978. Koło Lwowian w Londynie. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Czarnobrywy&oldid=66599289”